Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/33

 — Wstyd mi będzie... znajdziemy czystą — to mówiąc wzniósł przeciw okna ogromną niegdyś cienką, dworską serwetę, świecącą dziurami.
 — Szkoda! — rzekł Kulikowicz.
 — Szkoda! — poparli chórem klucznica i pan Fabjan; pan Teodor śmiał się szydersko zapalając cygaro.
 Hasling tylko z ukosa rzucił okiem.
 Po serwecie nastąpił obrusek, koszula dawniej holenderska, jeszcze wojskowa, i kilka sztuk bielizny, ale wszystkiego było szkoda.
 Tymczasem służący wbiegł żądając szarpji i bandaży.
 Z gniewem odwrócił się ku niemu gospodarz i splunął.
 — Patrzajcie — rzekł — dysponują sobie jak u siebie! Ten paniczyk Seweryn myśli, że się gotów jestem jak on rozpłatać na dwoje, dla tego że to graf!
 — Dać serwetę! — dokończył zniecierpliwiony.
 — Szkoda panie!
 — Szkoda, nie szkoda... niechaj znają! — powtórzył. — Serweta była w kawałkach.
 Poniesiono ją, ale po chwili wszedł służący, domagając się więcej.
 Tu już cierpliwości zabrakło i panu i klucznicy, chórem z panem Fabjanem poczęli lament.
 — Poszła koszula, i komoda zamknęła się hermetycznie.
 Kulikowicz chodził po pokoju powtarzając.
 — A jabym mu dał stary maglownik i kwita!
 — I nie wstydziłbyś się?
 — Cha! cha! alboż on się czego wstydzi, — wyrwał się Hasling.
 Kulikowicz wziął to za żart, i sam się rozśmiał dumnie.