Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/42

w koło nas dzieje. A to doprawdy smutno... Niechby się żyło choć cudzem życiem, kiedy swojem nie można.
 — Jak to! panno Scholastyko kochana, — spytał stary, alboż swojem nie żyjesz?
 — A śliczneż mi to życie, mój krajczy. Nikt u nas, my u nikogo nie bywamy, niedostatek w domu... nudy nieznośne, to się śmierci równa...
 — Spes in Deo, moja dobrodziejka... Nie godzi się skarżyć...
 — Ja się też nie skarżę, tak tylko mówię, trzeba przecie mówić o czemś, bo zapomnimy wkrótce i gadać.
 Marja uśmiechnęła się...
 — Moja ciociu, dziś cię burza tak w zły humor wprowadziła.
 — A co mi tam burza!
 — Proszę tego nie mówić — przerwał krajczy — nie wyzywajmy...
 — Masz pan racją... burza burzą... a nuda nudą... przywiozłeś nam jakich książek panie Sewerynie?
 Seweryn spuścił głowę...
 — Nie mam żadnych — odparł...
 — A to klęska! Gotowam z desperacji pójść piechoto do Kulikowicza dla konwersacji...
 — Śliczną byś miała waćpanna rozrywkę — dodał stary...
 — Zwłaszcza że nas tak kocha!! — zawołała panna Scholastyka.
 — A w dodatku Kulikowicza nie ma pewnie w domu... bom go zostawił u Pokotyłów.
 — On też tu rzadko mieszka, we dworku który ma w Górowie, częściej w swojej wiosce...
 — A! wiecie państwo co, jakby to było ślicznie, żeby