Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/44

 — Wiesz waćpanna co!... pan Bóg Bogiem, a siedm dni świat stwarzał... Paulatim summa petuntur.
 — Ale kiedyż ta summa się nam dostanie? — zawołała Scholastyka.
 — Waćpanna bo jesteś w gorącej wodzie kąpana.
 — W ukropie, we wrzątku, kochany krajczy... nie zaprzeczam...
 — Otóż to i bieda, a człowiekowi ze wszystkich cnót najpotrzebniejsza cierpliwość.
 — Śliczna cnota, którą zdaleka admiruję — schylając głowę, rzekła Scholastyka.
 — Warto by się do niej zbliżyć.
 — Nie mogę... nie mogę! wielka szkoda!
 — Wielka szkoda!
 Gdy ta alterkacja krajczego z panną Scholastyką trwa, Seweryn korzysta z czasu, i kilka słów powiedział Marji po cichu. Ona cała zapłoniona, podniosła oczy na ciotkę.
 — Cóż ci to tak na twarz wystąpił rumieniec?
 — Zagrzmiało!
 — Jak w porę te grzmoty! Maryniu!
 I ciotka się uśmiechnęła.
 — Patrzaj no krajczy — rzekła — na tę parę turkawek.
 — Jaką?
 — A... masz ją przed sobą!
 — Spes in Deo.
 Seweryn zmięszany, rumienił się także cały.
 — Powiedz-że im kochany krajczy, że są tak ubodzy oboje, iż by się, rozumnie rzeczy wziąwszy, kochać nie powinni. Te tak otwarcie wyrzeczone słowa, może raz pierwszy rozkrywające na jaw tajemnicę dwojga mło-