Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/47

 Nareszcie w progu ukazał się Kulikowicz i głową pogardliwie skinął, nie wyjmując ręki z kieszeni.
 — A co tam panie słychać? — rzekł szydersko.
 Krajczy zacisnął pięści, spuścił głowę i mruknął. — Daj Boże cierpliwość — tymczasem stara panna zerwała się z kanapy, i witając pokłonem równie szyderskim Kulikowicza, podsunęła mu pogardliwie krzesło, z odpowiedzią:
 — Słychać że pan Kulikowicz ma być wkrótce grzecznym i potulnym, ale my najlepiej wiemy, że to są bajki...
 — Doprawdy? — skrzywionemi usty odparł przybyły, i ujrzawszy Seweryna siedzącego przy Marji, nieznacznie wyjął rękę z kieszeni; zmięszał się, odchrząknął. Potem jakby się powstydził tych oznak niejakiej grzeczności, uwagi, nadął się podwójnie i zawołał rozpierając w krześle.
 — A u nas słychać, że pana krajczego z tej chudoby wypędzimy i ostatni stary kontusz z piec mu zedrzemy...
 — To wszystko być może — rzekł stary pokornie.
 Seweryn zerwał się z miejsca.
 — Pozwolisz pan sobie powiedzieć, — rzekł, — że wszystko co prawo dozwala uczynić, zrobić możesz, ale urągać się starości, ale we własnym domu naigrawać się z ubóstwa, które każdego spotkać może... żaden uczciwy i dobrze wychowany człowiek nie będzie.
 Kto inny byłby wyzwał, Kulikowicz odparł tylko:
 — A czemu mi przysądzonej sumki nie oddają.
 Krajczy przerwał: — Proszę o cierpliwość...
 — Ale ja nie jestem obowiązany mieć cierpliwość..
 — Zapewne, — zawołała Scholastyka — a więc rób