Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/49

rozmowę z krajczym, rozśmiała się i wyszła. Wkrótce potem dość czysto ubrana dziewczyna poczęła w pierwszym pokoju nakrywać do wieczerzy.
 — A moja propozycja? — rzekł przybyły po chwili...
 — Niepodobieństwo — stłumionym głosem odparł krajczy. — Scholastyka wróciła i stała we drzwiach.
 — Co się tycze Marji, — przerwała — niepodobieństwo, ale jeśli się panu zda, ja mogę mu moją rękę ofiarować!
 Wielkie oczy wytrzeszczył Kulikowicz, potem się skrzywił i głową kiwnął.
 — A zatem wywłaszczenie... a zatem i te ostatnie chat kilka...
 — Sprzedasz pan z publicznego targu, — rzekł krajczy. — Cóż robić?
 Marja bladła, Seweryn nie mógł się utrzymać na miejscu.
 — Hę panie Sewerynie, — zwracając się z zapytaniem do niego, rzekł Kulikowicz — widzisz pan na co się zanosi?
 — Widzę, ale z tego nic nie będzie — odpowiedział zimno Kotlina.
 — A to?...
 — A to dla tego, że ja panu płacę za krajczego...
 — Pan! cha! cha! Zkąd-że te dostatki? A czy będziesz potem miał czem za dzierżawę zapłacić?
 — Wszak to pana obchodzić nie powinno.
 — Żal mi go.
 — Niech mnie Bóg uchowa od jego żalu!
 — Pan wiesz wiele mam u krajczego...
 — Piętnaście tysięcy.
 — Koszta procesu...