Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/50

 — Być może... na nowy rok panu płacę.
 — Ja do nowego roku czekać nie mogę...
 — A gdybyś pan musiał!
 — Radbym wiedział kto mnie przymusi?
 — Licytowałeś pan kiedy majątek? — spytał zimno Seweryn.
 Tu z poczynającą się rozmową dwóch przybyłych, wszyscy umilkli, krajczy podniósł głowę i słuchał uważnie.
 — Choćby i nie, ale wiem manipulację.
 — Prosimy o nią.
 Kulikowicz zabełkotał: — Ja się tu nie potrzebuję tłumaczyć...
 — Więc ja panu powiem, że jeśli zechcemy, rok i dwa poczekasz pan na licytację... Pan krajczy nie broni, prosimy o nią.
 — Kto ich tam wie! jaki teraz w tem wszystkiem obrządek? — mruczał stary — dawniej sprawa obligowa... rzecz była najprostsza.
 — Do nowego roku pan nic zrobić nie jesteś w stanie... a w tym czasie ja mu płacę.
 — A jeśli ja nie zechcę?
 — I ja nie zechcę — dodał krajczy.
 — Przepraszam, pan na to zezwolisz, ja nabywam prawo pana Kulikowicza do części Górowa...
 Stary spojrzał, potrząsł głową i nic nie odpowiedział.
 — Tylko że ja nie zbywam tego prawa...
 — Pan zbędziesz...
 — A kto mnie do tego przymusi?
 Seweryn grzecznie podszedł ku niemu, wziął (nie bez oporu) pod rękę, i przechadzając się po pierwszym pokoju, po cichu coś mu powiedział.
 Na pierwsze wyrzeczone słowa Kulikowicz zmięszał