Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/80

 — Tak jest... Mam Górów... Licytuję go... nikt do licytacji nie staje, biorę na siebie niedoimkę i płacę ją, kasuję swój dług i biorę część, która mi koniecznie potrzebna do mojej.
 — Przepraszam pana — odparł Seweryn. — Rzecz się ma inaczej... Licytujesz pan, ale ja staję do licytacji, spłacam pana, spłacam zaległości, biorę część Górowa, wyrabiam las i odbieram moje pieniądze, a krajczemu zostawiam czysty folwarczek.
 Kulikowicz, który Seweryna miał za niepojmującego interesu wcale, wziął za czapkę.
 — To tak! — zawołał — a po cóż ja tu przyjechałem? Ja pana w kaszy nie zjem, a pan mnie także.
 — Trzebaż koniecznie, żeby z nas jeden został zjedzony?
 — Ja inaczej interesu nie rozumiem tylko z korzyścią.
 — Ja panu przy układach ostatecznych jej nie odmówię, — odparł Seweryn.
 — Na co tu baki świecić, mówmy otwarcie.
 — I owszem.
 — Pan nie masz pieniędzy, a ja mam zawsze gotówkę.
 — W tej chwili nie mam... ale o nowym roku...
 — Zkądże pan się spodziewa mieć je o nowym roku?
 — Chociażby ze sprzedaży krestencji...
 — Krucha ewikcja! Wszystko spada...
 — Wełna, pszenica, żyto, owies.
 — Ja wiem wiele pan ma...
 — Pan wiesz?
 — Zaraz panu wyliczę — zaczął Kulikowicz, — wiedzą sąsiedzi jak kto siedzi. Wełny od pięćdziesięciu do siedemdziesięciu pudów.
 — Być może.