Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/91

 — Słyszałem — przerwał nagle — że pan wykurowałeś hrabiego?
 — Zrobiłem co mogłem w niebytności lekarza, ale nie wiem czym mu dopomógł.
 — Pan byłeś u niego?
 — Chwilkę...
 — Śmiem pana zapytać, czy to prawda, że ta Niemka...
 — Co takiego? — marszcząc się spytał Seweryn.
 — Że ta Niemka śmiała napastować go. — I złośliwie się uśmiechnął.
 — Napastować? mnie?
 Seweryn się śmiać zaczął i widząc, że już usłużni sąsiedzi zrobili sobie pasztecik z figla tego, opowiedział jak rzecz była.
 — Myśmy słyszeli — rzekł Doliwa — że to wcale byłe inaczej, że hrabia furjował, że ją uderzył, że pan...
 — Daję panu słowo honoru, że było jak opowiadam.
 Wyjeżdżali z lasu.
 — Mogę pana prosić do siebie? — rzekł Teodor wskazując na czerniejącą nieopodal Pokotyłowszczyznę.
 — Jestem nie ubrany...
 — Matki mojej nie ma w domu...
 — Służę panu...
 Nie chciał odmawiać Seweryn, aby się bardziej w tem nieszczęsnem sąsiedztwie nie narazić. Pojechali więc ku Pokotyłowszczyźnie. Opisaliśmy wyżej króciuchno sadybę Doliwów, w której była ochota wszystkiego i pretensji pełno. Najgorszem ze wszystkiego, że długi nie dawały skutecznie rozwinąć tysiąca myśli, które państwu Doliwom przychodziły.
 Dziedzińczyk był osztachetowany i osadzony, ale że sąsiadował z folwarkiem, pasły się na nim kury, gęsi i