Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Mogilna T. 1.djvu/114

i wyświeżony do zbytku, choć, poważnemu człowiekowi, było mu z tem śmiesznie.
 — Dosyć, że ja nie mam szczęścia, aby spotkać kiedykolwiek pana Tygla, rzekł uśmiechając się.
 — Mój ojciec zajęty jest wielce swem gospodarstwem.
 — A pani?
 — Ja także, o ile umiem.
 — Już jeśli koniecznem jest pracować nad niem, dodał Larisch, przynajmniejbyś pani godną była na większem i w szczęśliwszych warunkach...
 — Myśmy do małego przywykli.
 — Tak, ale kobieta, zwłaszcza tak szczęśliwie udarowana jak pani, zawsze zmiany losu spodziewać się może.
 Marynka śmiało spojrzała w oczy niemcowi. Zamilkł na chwilę.
 — Wie pani co — dodał namyśliwszy się, jam stary trochę, pani mimo młodości masz wielką dojrzałość w charakterze, po co mamy grać w niestosowną dla nas igraszkę słów i zagadek. Pozwolisz mi pani mówić z sobą otwarcie.
 — Bardzo proszę! rzekła niezmieszana Marynka z lekkiem głowy skinieniem.
 — Będę szczerym, począł Larisch. Na pierwszy rzut oka, gdym miał szczęście widzieć ją w Mogilnej, uczyniłaś pani na mnie niezatarte wrażenie. Jestem stary, ale czuję w sobie siły do życia; gdybyś pani zemną podzielić je chciała, byłbym bardzo szczęśliwy.