Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Mogilna T. 1.djvu/118

 — A czegóżby się lękał? — spytała Marynka.
 — Młodości twej a słabości swojej — rzekł proboszcz.
 Dziewczę nie przyznało się księdzu, iż mógł jeszcze lękać się czegoś więcej. Na początek rozmowy nadciągnął pan Marcin zmęczony i gniewny.
 — Widziałem zdaleka bryczkę, trzeci raz tu licho niemca przyniosło, zawołał — czego on mi tu się włóczy?
 Popatrzył na córkę, ruszył ramionami. — A co, nie zgadłem? — zapytał.
 — Może! — szepnęła Marynka.
 — A ha! a ha! zatarł ręce pan Marcin — no! to dobrze! Tylko wy ojcze nie buntujcie mi córki, a dopiero po niemcu zagramy. Począł się śmiać.
 — Proszę, proszę, dodał — nosił wilk, ponieśli wilka, a ha! a ha!
 — Cóż to panu Marcinowi w głowie? — zawołał ksiądz Grzywa.
 — Jegomość się pytasz! hę! — krzyknął, wybuchując śmiechem gbur — a toć, żeby Marynka rozum miała, brać go, brać, a zaprządz, a mścić się za nasze...
 — A czy to się godzi! ofuknął kapłan, a czy do ołtarza z takiemi uczuciami pójść można? Wstydźże się, panie Marcinie!
 — No — no! ja się już wstydzę, dajmy temu pokój, mruknął stary, niema o czem mówić — ale gdyby Marynka rozum miała.
 — A toć stary jak wy, i syna ma dorosłego...