Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Mogilna T. 2.djvu/15

 — Podobno — uśmiechnął się przybyły. A, dalekoż ztąd do tego Christianhofu, dociągnę ja tam na noc czy nie?
 — Pieszo? — spytał Korytkiewicz — pieszo! nigdy w świecie.
 Podróżny podumał.
 — Moja rada szczera i sumienna — mówił z powagą gospodarz — użyć tu wczasu i wypocząć. Słońce zaszło, trzy dobre godziny pieszej drogi, więc jutro rannym chłodem, wśród świeżej pięknej natury.
 — Rozumiem — rzekł wędrowiec — życzysz mi pan pod swym gościnnym przenocować dachem. Czekaj pan... Zobaczymy.
 To mówiąc, dobył skórzanej kaletki wielce zużytej i porozklejanej, i z westchnieniem otworzywszy ją, zajrzał w głąb!
 Zwolna dobył z niej kilka różnych pieniążków.
 — Wiele się odemnie należy za podwieczorek? — zapytał.
 Gospodarz już summę miał obliczoną, wynosiła ona przeszło pięć srebrników.
 — A za nocleg z kawą ranną i kieliszkiem żytniówki? — spytał podróżny.
 — Razem, wszystko może wynieść do dwunastu.
 — Tam do licha! — zawołał wędrowiec, śmiejąc się. Na dziesięćbym się zebrał, więcej, nawet pozbierawszy fenigi, nie znajdę, a choć Larisch w odwodzie, długów na rachunek jego fortuny zaciągać nie myślę.
 Korytkiewicz, mimo znaków dawanych przez żonę, uniósł się wspaniałomyślnością.