Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Mogilna T. 2.djvu/95

Jacek. Poczciwy Wolar, który wam jak najlepiej życzy, widzi tylko jeden środek... bogate dla ciebie ożenienie.
 — Dla mnie! rzucił się Witold — ale ja się wcale żenić nie myślę...
 — Jakto? spytał wuj — czyżbyś jeszcze kochał się bez wzajemności w pani ex-Larischowej?
 — Dlaczegoż ex?...
 — Jakto? wy nic nie wiecie?
 — Przynajmniej ja! rumieniąc się cały i z pewnym niespokojem podchodząc ku wujowi — rzekł Witold.
 — Romans, bajka z tysiąca nocy... Kochanek, towarzysz dzieciństwa, który powrócił z Kalifornii obładowany złotem, i zapłaciwszy dobrze panu radcy, otrzymał już na rozwód zezwolenie. Pani ex-Larisch opuściła Christianhof i zamieszkała u ojca...
 Witold słuchał osłupiały.
 — Czy wuj żartuje? spytał.
 — Ani żartuję, ani dodaję nic — rzekł Jacek. — Mówię ci co jest..
 — I my wszyscy o tem nie wiedzieli?
 — Wy szczęśliwi w waszem zielonem gnieździe nie wiecie nic i gdyby wam nie przynoszono plotek ze świata, moglibyście w niewinnej nieświadomości pozostać na zawsze... Wam to nieotrzebne, bo macie czem żyć, czerpiąc z siebie. My tylko biedni, wydziedziczeni, musimy szukać tej pastwy niezdrowej.
 Spojrzał na siostrzeńca, na którym druga wiadomość zdawało się może większe od pierwszej czynić wrażenie. Witold stał osłupiały.
 — Czy ty ją kochasz jeszcze?