Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Morituri.djvu/146

 Zembrzyński ruszył ramionami i śmiać się zaczął stłumionym, suchym śmieszkiem.
 — Widzisz, kochany łaskawco, trzeba umieć być tem zawsze, czego okoliczności po nas wymagają. W domu człowiek żyje, jak mu się podoba, wychodząc w świat, musi jak mu najwłaściwiej i najrozumniej. Otóż, widzi kochany łaskawca, wypadło mi się teraz ubrać...
 — Byłbym pana nie poznał...
 — Hę, w zwierciadle ja sam, powiem panu dobrodziejowi, prawie poznać się nie mogłem, ale tem ci lepiej. Wracając do rzeczy, — dodał — o interesie...
 — Ja wieczorem przestaję być mecenasem, tak jak pan, wyjeżdżając z Firlejowszczyzny, zrzucasz stary szlafrok...
 — A więc na żaden sposób nie możemy...
 — Na żaden sposób.
 Zembrzyński westchnął.
 — Przyjdź pan jutro do kancelarji przy ulicy Miodowej — rzekł mecenas.
 — Do kancelarji nie mogę!
 — Uczynię dla was wyjątek, przyjmę w domu, jeśli chcecie, ale jutro rano...
 Zembrzyński westchnął znowu.
 — Nieodwołalny to wyrok? — spytał.
 — Prawo tak chce! — śmiejąc się, dodał grzecznie Hartknoch; — szanując inne prawa, musimy i te, któreśmy sobie sami nadali, ściśle wypełniać, przepraszam pana...
 — A, to ja przepraszam! zatem jutro, o ósmej tu.
 Mecenas się skłonił i wychodzącego przeprowadził do drzwi. Z przedpokoju słychać było wrzawliwą rozmowę w salonie. Hartknoch powrócił doń zamyślony. Napróżno go się dopytywano, dlaczego tak sposępniał, nie powiedział nic, a po chwili rozmowa rozchmurzyła mu czoło. Rozprawiano przy herbacie o wszystkiem, co było dnia ubiegłego pokarmem: o ludziach, o plotkach, o przybyłych do Warszawy,