Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Morituri.djvu/179

 — Nieszczęście jakieś, mów, mów!
 — Nie wiem, co obudziło naszych wierzycieli, — zawołał plenipotent — patrz pan, na najbliższy termin wszystkie należytości wypowiedziane, pozwy o wypłaty pokładzione. Siedzieliśmy spokojnie, w jednej chwili piorun spada nam na głowy. Ja tego nie pojmuję nawet!
 — A ja to doskonale pojmuję, — odezwał się generał — ludzie już wiedzą o przyszłem ożenieniu się Roberta, każdy chce odzyskać, co włożył; to są strachy na Lachy.
 — Lecz niektóre terminy są nadzwyczaj bliskie: jeśli nie zapłacimy, nastąpią tradycje i subhasty.
 — Jakiż waćpan jesteś krótkowidzący, — odezwał się stary wojak — nim formy sądowe się dopełnią, Robert się ożeni i my zapłacimy wszystko. Tylko, na miłość Bożą, nie strasz pan i nie mów nic mojemu bratu. On o długach nie ma wyobrażenia, toby go okrutnie dotknęło.
 — A cóż mam począć? — rzekł Gozdowski.
 — Nic, milczeć i czekać. Ożenienie się księcia Roberta pewne, a z hrabią ja wszystko ułożę.
 — Ale panie generale, czy hrabia zna stan naszych interesów?
 — Coś mu się o tem napomknęło, że kilkakroć potrzebować będziemy; to dla niego bagatela.
 Gozdowski nie wiedział już, co mówić dalej, ale nie uspokoiło go to tak dalece. Prawdę rzekłszy, generał dodawał odwagi Gozdowskiemu, a sam trochę się strwożył, tego jednak nigdy po sobie nie pokazywał.
 — Więc pan generał sądzi, że to nie jest groźne?
 — Bynajmniej. O jakąż sumę pozwani jesteśmy?
 — O wszystkie! — zawołał Gozdowski. — Ja nie wiem, co się tym ludziom stało! To zmowa! To rozbój! Niechby jeden, dwóch wypowiedziało — ale wszyscy!
 — Wszyscy? — powtórzył generał. — To nic, to nic, należy się pilnować formalności i czekać.
 — Ale wszystkich terminy przeszły, — odparł Go-