Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Morituri.djvu/232

 — Miarkując z was, nie sądzę, tylko, że jam na to za stary — uśmiechnął się Gozdowski.
 — My bo z desperacji dokazujemy, — zawołał Zygmunt — słowo daję, nudy, stryjaszku, zabijające.
 — Zajęcia nie masz żadnego?
 — Cóż proszę wujaszka robić? kiedy czy tak, czy tak umrzeć trzeba.
 — Przynajmniej nie spodziewam się, by to dla was mogło nastąpić tak prędko.
 — Przytem na wsi ludzi niema, a czas słotny, — westchnął Zygmunt — gwałtowna więc taka rozrywka rozbudza, jak gimnastyka. Stryjaszek gotów mnie wziąć za zbytnika, ale to środek higjeniczny, metoda Hahnemanna, sławnego Hahnemanna.
 — I metoda młodości.
 — Tak, dopóki się reumatyzmy i podagra nie odezwą o swoje prawa.
 — Ojciec twój wszakże obojga nie ma, — rzekł Gozdowski — to pracowita natura.
 — Z nudy, wujaszku, pracuje, bo nie ma co robić, — rzekł Zygmunt — a mając jeszcze takiego syna rozrzutnika, jak ja, musi.
 — Cóż waćpan, gospodarujesz, hę? — spytał plenipotent.
 — Gospodaruję najwięcej na bilardzie i między butelkami, — mówił wesoło Zygmunt — na tem gospodarstwie znam się doskonale, czy intensywne na spirytusie, czy ekstensywne na mleku z wodą... niema dla mnie tajemnic. Nie można stryjaszkowi grogiem służyć? Mają tu niezły.
 — Dziękuję bardzo.
 — Albo kieliszkiem czego bądź?
 — Nie, nie.
 — Jakto? i dwóch szlachciców, notabele koligatów, spotyka się z sobą po raz pierwszy w życiu, a rozejdzie na sucho? E! wujaszku, toby było przeciwne wszystkim tradycjom narodowym.
 — Ale proszę cię...