Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Morituri.djvu/358

 Przez chwilę stary ze spuszczoną głową milczał ponuro, potem mruczeć począł i ramionami dźwigać. Wstał z tapczanu, rozprostował się.
 — Gdzie to napisano?
 — No, oto masz papiery, czarno na białem, — rzekł Peczora — cóż ty na to?
 — Ha, no! kiedy Garbowski głupi, rady niema! Zobaczymy dalej, zobaczymy! Zawsze to księstwu córkę jedyną wydać za tego pastuszka markotno będzie. Tymczasem dobre i to.
 Począł się śmiać.
 — Przyjdź asindziej jutro, — zakończył, odwracając się do Peczory — trzeba się rozmyślić. Widzisz, dobrodzieju kochany, jak w grze nie idzie, zadawszy żołędzią, trzeba z innego koloru próbować, nieprawdaż?
 — A jak z innego koloru karta nie posłuży, — zapytał Peczora — to co? To trzeba przegrać?
 — To się przegra, dobrodziejku kochany, to się przegra, a może się odegra.
 — Na odegraną mało można rachować.
 — Zobaczymy, łaskawco. Ja dziś chory jestem i nie mam głowy, a tu pomyśleć trzeba.
 Peczora się zakręcił.
 — Miałeś mnie poco sprowadzać, prawda, żebym ci tego klina w łeb zabił.
 Zembrzyński potarł czoło.
 — Ty, Jałowcza, — rzekł do stojącego w kącie — zostań, będziemy pisali, mnie się ręka coś trzęsie i w oczach mroczy. Kochanemu łaskawcy dobrej nocy — dodał, w ramię całując Peczorę. — Poświećże, Jałowcza, bo jeszcze gdzie się przewróci, tu w tej pustce tyle dziur.
 Adwokat popatrzył na klienta, któremu tak nieszczęśliwą przyniósł wiadomość o spełzłych na niczem zabiegach życia całego i z podziwieniem nie odkrył w jego twarzy, w spojrzeniu, w głosie żadnego śladu zwątpienia i smutku, był tylko zadumany i zamknięty w sobie.