Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Morituri.djvu/361

 Zastał go nad misą kapuśniaku, z wąsami napół przeplatanemi kapustą.
 — A co słychać, mości Zembrzyński? — spytał adwokat. — Co tam nowego wymyśliliście, hę?
 — Przyszedłem mego dobrodziejka pożegnać, — cicho szepnął Zembrzyński — jadę.
 — Dokąd?
 — Hm! trochę tak, gdzie oczy poniosą, dobrodzieju; nie wiem sam, może tam, może tu, może...
 — A kiedyż zpowrotem?
 — Może nigdy.
 — Jakto, nigdy? A Firlejowszczyzna?
 — Fiu, kochasiu! sprzedana!
 — Jakto? sprzedana?
 — Ano! od godziny; już się tam Zelmanowicz sprowadza.
 O mało misy z kapuśniakiem nie obalił Peczora, tak się tem niespodzianem wyznaniem poruszył.
 — Coś ty oszalał, czy co? co ci jest? W imię Ojca i Syna! Wczoraj co innego, dziś co innego. Bzik! ćwiek! warjacja!
 — Może być, dobrodziejku kochany! Wszystko może być. Inny człek, jakby mu się tak życie zmarnowało, pewnieby dostał warjacji, ale ja stary, kochasiu, i zawiędły, mnie to nic, ja pójdę sobie innego czegoś szukać?
 — Dokąd, dokąd?
 Stary zamilkł.
 — Nie wiem, kochasiu, to już tam Opatrzność postanowi.
 Wstał z krzesła, na którego brzeżku przysiadł chwilowo.
 — Tylkom jeszcze łaskawcy mojemu chciał najserdeczniejsze złożyć dzięki za wszystkie dowody jego życzliwości dla mnie, sługi jego, w którego sercu wdzięczność nigdy nie wygaśnie.
 Peczora począł się śmiać.
 — Komedjancie ty jakiś, — przerwał — dałbyś pokój. Płaciłeś mi, służyłem ci, jesteśmy skwitowani,