Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Morituri.djvu/425

 — Lecz i rachunek nawet zdrowy nie powinien pana prowadzić do nadużywania zwycięstwa — przerwał Gozdowski.
 — Nadużywania? — rzekł Zembrzyński. — Uchowaj Boże, ale do używania mam prawo zupełne.
 — Przecież należałoby być wyrozumiałym i ludzkim.
 Zembrzyński zmilczał.
 — Przyjeżdżam w imieniu książąt — dodał plenipotent — i proszę go o powolność.
 — O jaką? — zapytał Zembrzyński.
 — Przecież nam pan całej tej przestrzeni lasów zabrać nie myślisz?
 — Tylko to, co mi przysądzono, — rzekł gospodarz — ani cala więcej.
 — Lecz pan sam wiesz, że wyrok jest... nierozsądny.
 — Tego nie wiem.
 — Dwieście lat używalności.
 — Przyznasz pan, że czas było oddać zagarniętą własność — rzekł nielitościwy Zembrzyński.
 — Przedawnienie też prawo do posiadania daje.
 — Znać, żeście go państwo nie mieli, gdy mnie przysądzono dyferencję.
 — Ależ panie! Czyż masz być tak nielitościwym?
 — Muszę — sucho rzekł Zembrzyński.
 Gozdowski chwycił się z krzesła; ta zimna krew go oburzała. Chciał odejść już.
 — Siadajże acan dobrodziej, — odezwał się Zembrzyński — a nie opuszczaj domu mojego, dopóki przekąski nie dadzą. Uczyń mi pan ten honor, proszę. W interesie gniewu niema, a staropolska gościnność...
 — Dziękuję panu, dziękuję, — sucho rzekł Gozdowski — śniadania nie jem, a czasu nie mam.
 — Pan dobrodziej się gniewasz?
 — Nie, jestem oburzony! Jakto? Szlachcic nasz, tutejszy zapewne, z taką zaciętością i srogością postępować możesz z domem, w całym kraju tak szanowanym? Pięknaż to pamięć zostanie, że ich do ruiny doprowadzisz!