Strona:Józef Ignacy Kraszewski - My i Oni.djvu/15

Do książek, do trudu, do nauki, do życia w siermiędze i o rażowym chlebie mości panowie... a nie do téj roboty...
 Władzio zapłonął i zadrzał znowu.
 — Nielitościwy jesteś, rzekł, Jeremiaszu stary.
 — A wy chcecie litościwych i pobłażających? litością i cacaniem waszych słabostek nie zrobi się nic, oślepniecie gorzéj.
 — Czegoż od nas chcecie? czego? spytał młody...
 — Do ołtarza ofiary trzeba iść ludziom czystym, świętym, obleczonym w szaty białe, obmytym, wykąpanym w wodzie życiodawczéj... do ofiarnictwa za ojczyznę potrzeba kapłanów, wyście co najwięcéj, chłopcy do trybularzy...
 — Stary jesteś i zgniły, człowiecze, krzyknął Władysław, patrzysz na świat oczyma zaropiałemi, sercem zastygłem, piersią wydychaną... zdaje ci się żeś sam jeden wielki...
 — Mylisz się, rzekł spokojnie Jeremi, jam najmniejszy.. i dla tego, że się czuję karłem, nie rwę się do pracy olbrzymiéj...
 — Myślicie że nas to ostudzi? mówił porywczo Władysław, o! bynajmniéj...
 — O tém wiedziałem z góry! ruszając ramionami szepnął Jeremi.