Strona:Józef Ignacy Kraszewski - My i Oni.djvu/154

parcia się wszystkiego co święte, a potém... wierzę iż się odrodzi, choć nie wiem jakiemi drogami. — Bóg jest wielki!
 — Znaliście Juliusza? przerwał nagle zniecierpliwiony Władysław powstając.
 — Bardzo dobrze, i wysoko szacowałem tego człowieka, za spokój jaki w téj duszy czystéj i poczciwéj panował.
 — A wiecież jego historyą nową? bo to co mówicie historya starożytna...
 — Nic nie wiem.
 — Juliusz podzielał prawie wasze przekonania, pomimo to poszedł przecież z nami, poświęcił się i oddał cały... niestety! los chciał aby się tam wmięszała i zgubiła go — kobieta.
 — Nie kobieta ale grzech, rzekł poważnie Jeremi.
 — No! to słabość, poprawił się Władysław. —
 — Słabość w mężczyznie jest często grzechem...
 — Zakochał się w istocie niegodnéj siebie, dodał Władysław, mam wielkie podejrzenie, że do rozwinięcia tego uczucia przyczyniła się wielce litość nad upadłą. — Chciał ją podźwignąć, podobało mu się odrodzenie w rodzaju V. Hugo! Owa