Strona:Józef Ignacy Kraszewski - My i Oni.djvu/277

przyszło, jeden ksiądz choć mu się łza kręciła w oku, śmiał się zapewne aby zbytniego rozczulenia nie dopuścić.
 Uściskał i pobłogosławił Juliusza, a po cichu rzekł mu na ucho.
 — Mój dobrodzieju... z przeproszeniem... któż cię to wybawił? czy to jaka krewna? czy... wszak jegomość żonaty nie jesteś?
 — Nie pytaj się mój ojcze...
 — A! to źle! to źle! może, uchowaj Boże... zamężna!
 — Nie.
 — A no! to jeszcze nic... spodziewam się mój panie, że teraz się z nią ożenisz...
 — Niestety! nie wiem czy to będzie podobném.
 — Cóż, czy wiara stoi na przeszkodzie?
 — Ale nie?
 — Więc cóż? mówcie szczerze...
 — A! jéj przeszłość! westchnął Juliusz...
 Ksiądz pokiwał głową.
 — Mój dobrodzieju, byle była skrucha za grzechy, żal szczery i serdeczny, a któż z nas całkiem czysty przed Bogiem! Mówię ci to kochanku im prędzéj unikniesz zgorszenia tém lepiéj.