Strona:Józef Ignacy Kraszewski - My i Oni.djvu/44

 Wszyscy zakrzyknęli niezmiernie, a najgłośniéj Artemjew.
 — Panie jenerale, rzekł, tego sposobu próbował cesarz Alexander I., a cóż zrobił? niewdzięczników tylko. To się na nic nie zdało; — ich z góry a pletnią po łbach... ot rada! po naszemu!
 — Tego sposobu próbował cesarz Mikołaj, a cóż zrobił? spytał spokojnie Żywcow.
 — Ogromnie wiele, trzydzieści lat spokoju... rzekł adjutant.
 — A któż z panów dowiedzie mi, że my nie pokutujemy za te lat trzydzieści pozornéj ciszy? odezwał się Żywcow.
 — Nie, nie, nie, zawołał cywilny, o tém niema co i mówić, — na ich rewolucyą jeden tylko ratunek, nielitościwy karabin w rękach nielitościwego żołnierza...
 — No to się okaże, że my bić umiemy, a nie umiemy rządzić... odparł Żywcow.
 — Raczéj to, że oni nie są ludźmi do rządzenia, i że się bić a bić potrzeba... zawołał cywilny.
 Umilkli, adjutant wielkiemi krokami, rozpiąwszy surdut, (co przy jenerałach było oznaką wielkiéj niezależności charakteru) przechadzał się po salonie.
 — Ustępstw żadnych, oto do czego nas poczciwe