Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/130

u nas jedyne oko w głowie. Mąż za nią przepada, a ja...
 Tu, zaczęła suche, ale zognione ocierać oczy.
 Kwiryn słuchał namarszczony.
 — Nie chcecie tego, co wam daję? Pomyślcie: ja sobie znajdę inną — rzekł surowo. — Żadnych targów zemną. Spuścić się trzeba na to, że będę o was pamiętał.
 Chwilkę pomyślał.
 — No i to dodać muszę — rzekł — że jeśli się ożenię z nią, to z nią jedną, a nie z wami. Wyniesiecie mi się do innego majątku; chleb dam, ale was na oczy widzieć nie chcę!
 Scholastykę dopiero ten ostatni argument przekonał, że w istocie hrabia mówił naprawdę. Zarumieniła się, zmieszała, upokorzoną się uczuła, niepewną, co pocznie.
 — Niech sobie mąż robi, jak chce — rzekła.
 — Mów-że acani z nim — dodał hrabia, bo ja ani chcę ani myślę. Macie dwa dni czasu; przyjadę tu sam po odpowiedź. A teraz, nie paplać mi, nie gadać i — życzę rozum mieć.
 Obejrzał się dokoła.
 — Gdzie dziewczyna?
 Matka weszła do alkierza i zaledwie potrafiła ją, rozpłakaną, powtórnie przyciągnąć.
 Łzy te więcej się zdawały niecierpliwić niż rozczulać hrabiego. Popatrzał na Steńkę surowo.