Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/137

 Nadszedł dzień naznaczony.
 Oczekiwano przybycia pańskiego do wieczora i — Steńka już zaczynała lżej oddychać, sądząc, że może myśl zmieni i nie przybędzie, gdy sanki o zmroku przysunęły się pod dworek i hrabia wszedł do pierwszej izby.
 Scholastyka nań czekała.
 Steńka siedziała w alkierzu, napół omdlała, a przy niej Domka i Marcesia płakały i śmiały się na przemiany. Głupie dziewczęta, nie rozumiejąc o co chodziło, bawiły się tym niezwykłym w domu zamętem.
 Hrabia, z hałasem drzwi otworzywszy, stanął naprzeciw Scholastyki, nie mówiąc słowa. Kłaniała mu się milcząc jejmość.
 — No — a cóż? namyśliliście się? Przymuszać was nie chcę...
 Odpowiedź była zawczasu przygotowaną.
 — Niech się już dzieje, jak wola i łaska pańska! — rzekła Scholastyka, wzdychając — ale niech jasny pan ma też litość nad nami ludźmi biednymi.
 Nie odpowiadając nic, Kwiryn obejrzał się po izbie.
 — Dziewczyna gdzie?
 Matka musiała pójść po nią i przyciągnąć ofiarę, na której twarzyczce ślady łez i przestrachu aż nadto były widoczna. Stała z głową spusz-