Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/139

wypije, a mnie doktorowie dla febry nakazali z pieprzem...
 Hrabia machnął ręką obojętnie.
 — Wiem, wiem! — rozśmiał się.
 Ręce w tył założywszy, przeszedł się po izbie parę razy, spoglądając na Steńkę.
 — Przez ten czas robotą jej nie obciążać — dodał — nie trzeba, żeby próżnowała, ale nie zamęczać, niech się wyśpi i odpocznie: potrzeba, żeby wyrosła i zmężniała; chuderlawa jeszcze.
 Scholastyka, już przejednana, wtrąciła żywo:
 — Proszę pana grafa, i ja do ośmnastu lat byłam jak szczapa... a toż dopiero piętnasty...
 — Wiem! wiem! — przerwał graf — który słuchać nie lubił.
 Popatrzył jeszcze na Steńkę i zbliżył się do niej:
 — Żebyś mi choć dobre słowo dała.
 Dziewczę milczało, matka się odezwała za nią:
 — Ale, proszę pana grafa, taż to przestraszone... jak trusia...
 Hrabia nie nalegał.
 Wszystko zdawało się skończone.
 — Każę ją przed podróżą oporządzić — rzekł. — Przyjdzie tu jejmość, która się tem zajmie.
 — Ja-bym mogła sama — wtrąciła Scholastyka, bo ja też niezawsze tak chodziłam.
 — Mówię, że przyślę jejmość — powtórzył hra-