Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/155

cyfra ostatnia wielkiemi, wyraźnemi liczbami była wypisaną.
 Hrabia Kwiryn wydął usta.
 — Ho! ho! ho! ho! — zamruczał. — Parę koni w mieście za tę cenę możnaby utrzymać — i furmana w dodatku.
 Panna Adela, oburzona, rozparła się w fotelu, patrzała w okno, on na nią.
 — Pan daruje, ale ja nie mam czasu — odezwała się obojętnie.
 — Ja go też nie mam — odparł hrabia. — Czy to już ostatnie słowo?
 — Dwóch nie mam! — zawołała urażona panna.
 Hrabia się zamyślił.
 — Spodziewam się — rzekł — iż pani, wziąwszy to na siebie, spełnisz....
 — Kto panu mnie i pensyą moją polecił? — ofuknęła Adela.
 — Niech się pani nie gniewa — rzekł z flegmą hrabia — będę jej ufał. Zatem...
 Trochę udobruchaną twarz obróciła do niego panna.
 — Bądź pani łaskawa spisać umowę...
 — Spisać? umowę? — pochwyciła, śmiejąc się gospodyni — któż to słyszał?...
 — A bez tego nic! — rzekł hrabia i wstał.
 Ruszywszy ramionami, panna Adela chwyciła papier.