Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/173

a teraz biednym officyalistą, u tego hrabiego, który mnie oddaje na pensyą.
 Idzia rzuciła na nią ciekawem okiem.
 — Mów prawdę, zakochał się w tobie?
 — Alboż ja wiem! — szepnęła zarumieniona Steńka, jam go parę razy w życiu ledwie widziała... i to taki był....
 — Jakiż był!
 — Patrzał strasznie, mówił tak grubo, groźno.
 — Młody? stary?
 — O! nie młody — zawołała Faustynka.
 Idzia potrząsła głową.
 — To ty go kochać nie możesz! odparła, a po chwili dodała ciszej:
 — Kochasz innego? hę? przyznaj się!
 Ruszyła ramionami dziewczyna.
 — Ani wiem, ani znam nikogo! Gdzież tam!
 — No, to przyjdzie z czasem, boś ładna — paplała Idzia — nawet ja ci powiem, żeś piękniejsza, niż ja... Gdzie! gdzie! ale ja taką, jaką jestem, wolę być!...
 Zamilkła znowu Steńka.
 — Patrzajcież, że ten stary kazał cię edukować umyślnie dla siebie; stroją cię jak kozła na ofiarę w wieńce...
 Po chwili dorzuciła Szlomińska:
 — Ty, słyszę, ledwie czytać i pisać umiesz? prawda to?