Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/36

głośno, za drzwi pochwycił i, przybierając postawę śmiałą i zuchowatą, wstąpił na próg. Steńka, usłyszawszy go, zerwała się.
 W tejże chwili z alkierza głos chrypliwy zapytał:
 — Kto tam?
 — A któż ma być? — głośno śmiejąc się, odparł Sumak, — do nas i pies nie zajrzy.
 Ruch się zrobił w ciemnej komorze.
 — A to ty! nareszcie... włóczęgo... — krzyknęła, wychodząc zaspana żona, i pięść mu pokazując. — Myślałam, że cię gdzie kara Boża za nas spotkała i żeś kark skręcił... ale złego licho nie weźmie.
 Kobieta zakrztusiła się. Sumak patrzał na nią.
 — Jejmość już po ponczyku! — zawołał — a dzieci pewnie głodne... Pocóż ja do domu mam śpieszyć? poco? abym patrzał, jak się zapijasz... i żebym...
 Zębami zgrzytnął...
 — A kto winien, że ja piję? — odparła, wybuchając, żona.
 Albo się powiesić, albo pić — innej rady nie mam. Jeść niema co w domu, a ty tygodniami od komina do komina, gdzie się kurzy, włóczysz się daremnie. Rób sobie z dziećmi co chcesz...
 — Milcz ty, sekutnico, kwoko, pijaczko! — krzyknął Sumak — bo, jak Boga kocham, za kij pochwycę...