Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 1.djvu/54

 — Alem dziewczynkę widział... niechże ją wszyscy... porwą.
 Antek wyprostował się i uszy nastawił.
 — Myślisz, gdzie? — ciągnął dalej hrabia, patrząc na niego.
 — A no, w Wołchowiczach, u Borucha, przypadkiem... zaszła tam.
 Tu przerwał nagle hrabia.
 — Nie słyszałeś kiedy o jakim Sumaku?
 Antek namarszczył się, patrząc na podłogę...
 — Sumak! a no! To ten łajdak, co majątek stracił... Łotra kawał — albo co?
 — Jego córka! — rzekł bardzo żywo hrabia — ale powiadam ci, cudo piękności... Lat niewięcej piętnastu... czarnobrewka...
 Ręką zamachnął w powietrzu i zamilkł.
 — A co? — zamruczał Antek, usta krzywiąc — dać-by temu gałganowi jakie miejsce u nas... choć przy młynie, ale będzie kradł, bo-to łotr zpod ciemnej gwiazdy...
 Kwiryn na-to odpowiedzieć nawet nie chciał, powtarzał tylko:
 — Dziewczę — bóstwo! jak żyję podobnej nie widziałem...
 Z niedowiarstwem słuchał powiernik.
 — A Anastazya? — szepnął zcicha.
 — Ani się umywała do tej! — z zapałem odparł hrabia.