Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/101

 — Na to ja nic poradzić nie mogę — odparł Sochor. — Robię co umiem!
 W godzinę potem odjechał doktor, powrót zapowiadając wkrótce. Po odjeździe jego, Antek przyszedł i dał znać Pakulskiej, ażeby z panną szła do chorego.
 Pamiętna wczorajszego przyjęcia, Sumakówna niemal z rozpaczą usłyszała rozkaz. Oprzeć się, udać chorą — nie mogła. Rozpłakała się — i poszła posłuszna.
 Tensam wzrok ją przyjął na progu, sięgający do głębi duszy. Dyszał hrabia i usta mu drgały, jakby chciał mówić, a coś mu wyrazy wstrzymywało.
 Trwało to milczenie utrapione dosyć długo, naostatek wyrwały się słowa:
 — Coś robić trzeba, z założonemi rękami nie siedzieć. Koło gospodarstwa! Pakulska pokaże.
 — Spełnię wolę p. hrabiego — odpowiedziała Steńka głosem łagodnym.
 — Ludzie buszować muszą, gdy mnie niéma: trzeba patrzeć.
 Stojąca za Sumakówna, Pakulska odezwała się:
 — Niech się jaśnie wielmożny graf nie alteruje, wszystko idzie dobrze i jest w porządku. Z panną Faustyną pójdziemy wszędzie i dopatrzym.
 Hrabia już był zamilkł i pogrążył się w głębokiej zadumie; czoło mu się marszczyło; oczy spu-