Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/132

syć była odległą, pomiędzy nią a wsią kommunikacya trwała nieustająca; ktoś z czeladzi prawie zawsze pił w karczmie i z sobą coś przynosił.
 Taksamo tego dnia fornal przyszedł z wiadomością, że z grafem bardzo źle być musiało, bo w nocy posyłano już po księdza i wikary pocztowemi końmi przyjechał.
 Służba hrabiów, dostawszy tego języka, pobiegła z nim zatruć spokojne ich śniadanie.
 Spojrzeli strwożeni.
 — Nie może być! nie może być!
 Posłać trzeba do dworu!
 Wykommenderowano żydka, który podjął się od samego p. Antoniego dowiedzieć się o wszystkiem. Tymczasem hrabiowie, milczący, strwożeni, ubierali się, aby na wszelki przypadek byli gotowymi.
 Żydek zabawił dość długo i wrócił nareszcie z najmocniejszem zapewnieniem, że hrabia wcale się gorzej nie czuł, a ksiądz — tak sobie przyjechał z dobrej woli.
 — Cieszy mnie w nim to uczucie religijne — odezwał się Flawian, daje ono pewną rękojmię, że nie jest tak zepsuty, jak go obmawiano.
 Uspokojeni hrabiowie, popatrzywszy na zegarki, około godziny jedenastej kazali zaprządz i — pojechali do dworu. Nie mieli się tak bardzo czem trapić, ale — byli posępni.
 We dworze najmniejszej nie znaleźli zmiany,