Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/135

 Flawian próbował też śmiać się, ale dławił się tą wesołością.
 — Ja-bo nigdy w świecie nie żartuję — odparł Kwiryn. — Zaraz się o tem przekonacie. Jakże-to mówią połacinie? bo ja zapomniałem, — dictum — factum.
 Rzecz tak brzmiała dziko i strasznie, że nikt mu nie odpowiedział.
 Kwiryn głos podniósł:
 — Antek!
 Stojący za progiem, zjawił się sługa.
 Hrabiowie patrzali po sobie — osowieli.
 — Proś wikarego i pannę młodą. Świadkowie są — niéma czego zwlekać, bo wikary jeszcze sobie drożej za ślub każe zapłacić.
 Kwiryn, mówiąc, spoglądał na pobladłe i spoważniałe nagle twarze swych kuzynów.
 Flawian usiłował zachować powierzchowność obojętną; Bernard był do najwyższego stopnia oburzony.
 — Komedya! — zawołał z dumą — kuzynek chciałeś...
 — Czekaj — po ślubie się rozmówimy — przerwał Kwiryn.
 Flawian i Bernard odsunęli się od łóżka i cicho szepcząc, poszli ku oknu.
 — A co? — zapytał pierwszy — nie miałem racyi?
 — Faisons bonne mine à mauvais jeu — odparł