Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/163

 — No — będziesz ty gadał?
 Nachylając się do ucha prawie, szepnął Antek:
 — Dała mu, żeby gębę zatkać, piętnaście rubli, nowiusieńkich, rychtyk takich, jakiemi Moszko zapłacił. Zkąd ona mogła wziąć?
 Wykrzywiła się strasznie twarz hrabiemu i czoło zaszło krwią.
 Spojrzał na Antka, który pobladł i cofnął się.
 Steńka wchodziła właśnie, chcąc lekarstwo przypomnieć i, na hrabiego rzuciwszy okiem, poznała, że coś go zgniewało.
 Szła zwolna do łóżka, gdy niecierpliwy Kwiryn zakrzyczał:
 — Był Sumak? hę?
 Zarumieniona trochę i zmieszana, Steńka potwierdziła.
 — Ja wiem wszystko — kończył hrabia. Odprawiłaś go, hę? piętnaście rubli? zkąd piętnaście rubli? zkąd pieniądze u ciebie? gadaj?
 Groźnym głosem rzucone pytanie, tak przestraszyło Steńkę, że się musiała oprzeć o krzesło.
 — Zkąd te pieniądze? — zahuczał Kwiryn — zkąd?
 Autek stał na boku i słuchał.
 Faustyna natychmiast pomyślała, że musi powiedzieć prawdę, aby się oczyścić.
 — Pieniądze te, na wyjezdnem z Warszawy, widząc, że nie mam ani grosza, gwałtem mi prawie