Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/180

ro uczył się tej prawdy, o której zapomina tak wielu żeniących się, że nie z jedną kobietą, ale z całą rodziną jej ślub każdy łączy.
 Zamruczał po długiej pauzie.
 — Gdzież tę matkę umieścić? We dworze nie sposób. Na folwarku? to z ekonomem będzie wojna. Nikogo wypędzić nie mogę.
 Steńka milczała, Kwiryn się zadumał.
 — Zobaczymy — rzekł — mów z ojcem. Niech jedzie na leśniczego do drugiego klucza: dostanie pensyą i ordynaryą. Matkę — no — umieścimy.
 Steńka go w rękę pocałowała, którą on szybko usunął.
 — Wracaj niebawiąc — dodał — ojciec do Mokrego, żeby się wybierał, resztę obmyślim.
 Uradowana wychodziła już Faustyna, gdy usłyszała za sobą:
 — Dać mu na drogę, bo inaczej się nie pozbędziesz. Niech zaraz jedzie.
 Nim przestąpiła próg izby, w której już głos ojca, rozmawiającego z Pakulską słyszała, przeżegnała się Steńka i — uzbroiła w wielkie męztwo. Serce jej biło.
 Jakim cudem hrabia na wszystko, czego ona żądała, pozwolił?
 Pan Dyonizy przywitanie córki przyjął ozięble.
 — Dosyć już tego perebendiowania — rzekł tonem nakazującym — albo wóz albo przewóz.