Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/199

 — Doktor jeden i drugi, osły — odparł bez ceremonii Kwiryn. — Co oni wiedzą albo umieją? Jak im natura nie pomoże — nie zrobią nic.
 Im, aby tylko dłużej chorego trzymać.
 — Ale doktor — Sochor! — stając w obronie jego, odezwała się Steńka.
 — Kubek w kubek taki, jak i drudzy — rzekł hrabia. Dobry człowiek, nawet i nie łże jak inni — ale co on zna i wie? Żeby mnie baby kurowały! już-bym albo zdrów był, albo-by się wszystko skończyło.
 — Doktor Sochor.... — wtrąciła jeszcze raz Steńka.
 — No, broń go sobie — rzekł hrabia — a ja co wiem, to wiem.
 — Hrabia go nie słuchasz!
 — Bo nie mogę — zawołał chory. — Kazać człowiekowi być spokojnym, tożsamo znaczy, co dysponować, aby szczęśliwym był. Niech-że da na to receptę! Ktoby nie chciał być spokojnym?
 — Hrabiego coś podrażniło? — pytała Steńka.
 — Albo ja wiem? powietrze? wiatr? słońce? — kto może wiedzieć co go drażni.
 Przez cały dzień Kwiryn potem niespokojnie wołał ludzi, badał o różne rzeczy — gderał, szukał do nich zaczepek i dopiero wieczorem, znużony tą podnieconą czujnością, opadł na siłach, zamilkł i drzemać zaczął.