Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/207

czy; doktor dnia mu nie daje. Chrapi w piersiach, organki grają.
 I rozpłakał się stary.
 — Mój kochany — rzekł hrabia — wszyscy-śmy śmiertelni. Proszę cię, a pojednał-że się z Panem Bogiem?
 — Był, był ksiądz — odparł Antek.
 — No — i pewnie zrobił jakieś rozporządzenie?
 Chociaż pan był na śmiertelnej pościeli, Antek przypomniał sobie nakazaną mu tajemnicę. Spuścił głowę, nie odpowiedział nic, ręką tylko w powietrzu coś zakreślił.
 Hr. Flawian odetchnął lżej.
 — Juściż-byś wiedział? — rzekł pytająco.
 Antek mimiką tylko odpowiadał.
 — A nie bez tego — dodał hr. Flawian, aby kapitałów nie było....
 Sługa wyraził dobitnie, że znaczne się znajdować musiały.
 — Któż przy chorym jest?
 — Doktor, — pani.
 Zamyślony hr. Flawian począł chodzić po izbie. Oczywistem było, że należało sprowadzić urzędnika, któryby w okamgnieniu, po zgonie, wszystko opieczętował.
 Przybyły kuzyn tejże nocy wysłał po stanowego do Wołchowicz.
 Nazajutrz rano hrabia żył jeszcze, gdy stano-