Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/41

 Pakulska, obrażona i kwaśna, ramionami ruszała.
 Tymczasem hrabia, któremu te nowe wymagania, rachunki jego pokrzyżowały, chodził po izbie, trzymając się za skórzany pas, który miał na kożuszku.
 Jakiś czas milczeli oboje.
 — Kiedyż jaśnie pan jechać każe? — zapytała Pakulska.
 — Choć jutro — rzekł Kwiryn. — Pieniądze są drobnemi odliczone, w pogotowiu.
 — Przeszłą razą, gdym jeździła, tej monety brać nie chcieli — odezwała się Pakulska.
 — A ja innej nie dam — zawołał Kwiryn — ci co biorą, powinni być radzi, że się im płaci i nie wydziwiać. Mnie arendarze też innych pieniędzy nie dają.
 Hrabia nie mógł jeszcze strawić wspomnienia o wyprawie, o potrzebie oporządzenia przyszłej żony i nagle począł mówić o tem:
 — Płótno na koszule domowe, prawda, niedobielone, ale dobre jest; perkaliku i merynosu w Wołchowiczach dostanie, a o elegancyi żadnej takie dziadowskie dziecko myśleć nie powinno.
 — Przecież ją spotka to szczęście, że będzie żoną jaśnie pana — przerwała Pakulska — tu nie o nią, ale o pana grafa idzie.
 — A acani go nie znasz, tego grafa w śmierdzą-