Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/92

 Pakulska niespokojna, dowiadywała się: czy do grafa będzie przypuszczoną.
 — Albo ja wiem? Drzemie teraz; jak się obudzi, odraportuję.
 Zukosa spojrzał na Steńkę i ramionami ruszył, jakby chciał powiedzieć:
 — Na co mu się ona teraz zdała!
 Wśród tego milczenia z sąsiedniej izby, z zamkniętemi drzwiami, dał się słyszeć jęk i ciężkie westchnienie.
 Łatwo się było domyśleć, zkąd ono pochodziło. Steńka, siedząca z głową spuszczoną, drgnęła i podniosła się. Był to głos, jakby o miłosierdzie wołający, rozpaczliwy.
 Antek, usłyszawszy go, rzucił się i biegiem poleciał do przebudzonego. Wśród głuchego milczenia dworu, zza drzwi mruczenie jakieś się dobyło, mowa przerywana, gorączkowa.
 Stary sługa wszedł, dając Pakulskiej znaki, która poszła, jak na stracenie.
 W znanej dobrze izbie hrabia leżał na materacach, z nogą i ręką w leszczotach, blady, straszny, w pół siwym włosem zarosły, z głową rozczochraną i oczyma gorączką rozpalonemi.
 Twarz jego, pospolita i niemiła, nabrała w chorobie wyrazu dziko-groźnego.
 Dla okazania mu czułości swej Pakulska we-