Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/99

mnie. Gniewać się nie należy. Jak to nie można? Człowiek cokolwiek chce to może, hrabia to lepiej znasz, niż inni. Chciałeś fortuny, zrobiłeś ją na tem chudem Polesiu: chciej zdrowia, to je będziesz miał.
 — Ale parobków precz, ekonomów ani na próg i ten stary Antek, żeby mi z rapportami nie chodził!
 Po chwili potem:
 — Panna przyjechała....
 — Jak nie mam wiedzieć! Przecież przejeżdżały przez Wołchowicze! Toż to nie jest sekretem dla nikogo; ksiądz wikary nie miał potrzeby taić.
 — Tak prędko ani myśleć. Dobre trzy miesiące trzeba leżeć, nim się to zrośnie należycie.
 Doktor zapewne życzył sobie widzieć pannę; ale hrabia podniósł głos gwałtownie i namiętnie, opierając się temu.
 Sochor śmiać się począł.
 Zaczęły się rady znowu i sprzeczki. Ponieważ do Wołchowicz powracać dnia tego nie mógł doktor, dano mu izbę na nocleg w folwarku. Ucichło potem. Steńka padła ze znużenia, gdy Pakulska, położywszy się, zgasiła światło.
 I tej nocy jednak zasnąć w sąsiedztwie chorego nie było podobna.
 Powtórzyły się jęki, niecierpliwsze jeszcze, namiętniejsze, gniewniejsze. W nocy nawet przy-