Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/131

 A potem — czy to wiele człowiekowi potrzeba? Byle chleba kawałek.
 Uśmiechnęła się do męża, mąż do niej.
 — Gdyby nie Anusia — odezwał się do gościa — jabym tego rozumu nie miał. Gryzbym się o nią, o siebie i o dzieci, ale to heród baba, mówię panu. Choć bieda to hoc!!
 Federowa na jednem ręku trzymając chłopca, drugą nalewając kawę, przerwała:
 — Ja bo nigdy nie zwątpiłam o opatrzności Bożej! Jakto żeby człowiek zdrów, młody, z trochą oleją w głowie, nie dał sobie rady? Prawda, że u niemców cudzemu znaleść chleb — niełatwo, a no Ignaś przecie ma zajęcie, kontenci z niego, zarabia tyle żeśmy niegłodni, dzieci niebose. Czego chcieć!!
 — Nicby mój zarobek nie pomógł — odezwał się prowizor — gdyby nie głowa i nie serce mojej baby.
 Kobiecina się zarumieniła od tej pochwały w oczy.
 — E! nie pleć! — rzekła — pij kawę, bo ci na czas do apteki powracać potrzeba. Z nimi nie ma żartu.
 — Siedem minut mam jeszcze — odparł Feder spoglądając na zegarek.
 W taki sposób Floryan zabrał niespodzianą znajomość z sąsiadami, wynosząc od nich wrażenie takiego zdumienia jakby bajkę z tysiąca nocy