Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/137

wista. Nabab kładł się do snu późno, a na dzień zwykł był zasypiać.
 Siadając do kart, Floryan spojrzał na zegarek.
 — O! — rzekł — godzina jedenasta; ja klucza od bramy nie mam, i trudno się będzie dostukać.
 — A po cóż iść i dobijać się — odparł Nabab, jak gdyby u mnie gościnnego łóżka zawsze nie było. Prześpisz się u mnie.
 Małdrzyk chciał zaprotestować.
 — Ale, proszę cię, jak na wsi, bez ceremonii.
 I zwrócił się zaraz do lokaja:
 — Przygotuj dla pana pościel w gościnnym pokoju, bo ja go po nocy nie puszczę. Słowo honoru!
 Hrabia miał klucz i niedaleko mieszkał, z nim więc ceremonii nie było.
 Siedli do wista i grali do pierwszej godziny. Małdrzyk wstydząc się wyznać, że gra była dla niego za drogą teraz, zaryzykował się grać, choć z wielką obawą. Tymczasem szczęście mu sprzyjało, choć oba partnerowie wista wybornie grali — i po obliczeniu Małdrzyk znalazł się wygranym kilkanaście talarów, a na dobitkę, nie u hrabiego, któryby był nie zapłacił ale u gospodarza, płacącego zawsze gotówką.
 Pokoik sypialny, który mu dano, lepsze czasy przypomniał. Czyściuchny był, elegancki, wygo-