Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/155

wabna, narzutka aksamitna, kapelusik z piórem, u paska ozdobna torebka à la Gretchen, pod szyją pyszna kamea, na rękach śliczne bransolety.
 Siedziała sama jedna, oczyma czarnemi rzucając po salonie, a gdy wejrzenie jej spotkał p. Floryan, zdawało się jakby ono go już dawno szukało. Uśmiechnęła mu się i dała znak aby się zbliżył.
 Rad ze spotkania Małdrzyk zabrał swoją kawę i przysiadł się do niej. Powitała go rada.
 — A! a! — zawołała — przecież choć raz pana spotkać było można. Upatrywałam już dawno czy go nie zobaczę. Bywasz pan jeszcze u tego chłopa milionowego?
 — Bardzo rzadko!
 Skrzywiła się.
 — Co za gbur, bez żadnej delikatności! pfe!
 — Ale panna Lischen, znosiła go przecie długo?
 Pokręciła główką.
 — Mam go dosyć! — rzekła — a pan?
 — Ja także.
 — Co pan robisz?
 — Nic — rozśmiał się Floryan — czekam.
 — Gdzież pan się kryjesz?
 Małdrzyk przed nią nigdy z położenia swojego nie robił tajemnicy.
 — Nudzę się w brzydkiej dziurze, i dopóki lepsze nie nadejdą czasy biedę klepię.