Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/171

 Floryan pogrążony w myślach, leżał napół na kanapie, nie słuchając co mówiła.
 Zapukano do drzwi.
 Jordan aż tu go ścigał, dowiedziawszy się o adresie u Filipa.
 Wychodzącego Floryana wziął pod ramię, nie dając mu się nawet pożegnać.
 — Chodź — rzekł — nie czas z babami się zabawiać. Musimy myśleć o sobie. Przywiozłem z sobą listy polecające do Paryża. Tam, w najgorszym razie, znajdziemy łatwiej zajęcie. Umiesz lepiej po francuzku niż po niemiecku, gdyby najlichszą posadę nam dano — z głodu nie umrzemy. Jeżeli Paryż za drogi, na prowincyi umieścić się nam pomogą łatwiej. Tu nie mamy już co robić
 — Lecz, jakże, zkąd pieniądze na podróż? — zapytał Floryan.
 — Mam tyle, że nam starczy na nią. Pożyczyłem trochę u marszałka. Na Boga! męztwa i determinacyi.
 Małdrzyk się chciał opierać, siłą prawie odciągnął go Jordan, i nie dał mu się od siebie oddalić ani kroku.
 Gdy się to działo w starym domu przy Pirnajskim placu, zburzona i zaniepokojona Lischen, która prawdopodobnie liczyła na to iż zbiedniałego szlachcica potrafi zmusić do ożenienia się z sobą, biegła do dyplomaty swego, szukając u niego ratunku.