Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/173

 — Tu, nie — rzekł stanowczo Jordan. — Jeżeli zechcesz zostać — zostaniesz sam — ja jadę.
 Nie odpowiadając nic, Małdrzyk poszedł na policyę.
 Pan komisarz miał dnia tego oblicze prawdziwie groźne. Zajęty był kilku cudzoziemcami wprzód przybyłemi, dosyć ich grubiańsko odprawiając, a tymczasem oczyma złemi ścigając stojącego u drzwi Małdrzyka.
 Przyszła nań kolej wreszcie.
 Biurokrata przewracał długo papiery na biurku nagromadzone, bawił się tem iż widział na twarzy nieszczęśliwego męczarnie, które mu zadawał.
 — Boli mnie to — odezwał się sucho, patrząc na kartkę podaną, pan zmuszony będziesz w przeciągu dni trzech opuścić Saksonię.
 Małdrzyk zagryzł usta.
 — Z jakiego powodu?
 — Z jakiego powodu? — szydersko się śmiejąc powtórzył p. komisarz — Gdzież to pan słyszał, ażeby rząd jaki i policya potrzebowała się tłómaczyć z tego co czyni?
 Mamy prawo usunąć kto nam się — nie podoba.
 — Ale panie — począł Floryan.
 — Nie ma żadnego ale — przerwał komisarz, powtarzam, dano mu termin trzydniowy — gdy mogliśmy kazać jechać we dwadzieścia cztery godziny. Rozumie pan?