Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/176

 — Jesteś bez serca — wyrwało się Małdrzykowi.
 — Wybierając się do ciebie, musiałem je zostawić w domu — rzekł śmiejąc się Klesz. — Serce jest doskonałe: gdy nie ma troski o chleb. Radzę ci je zamknąć gdzie i zachować na lepsze czasy.
 Idziemy się pakować — jutro w drogę.
 — Mamy trzy dni.
 — I chcesz, żebyśmy ostatniego dnia w towarzystwie jakiego dodanego opiekuna miasto opuszczali?
 Chodźmy do Filipa.
 Ze zbliżającą się chwilą stanowczą Klesz zdawał się nabierać coraz większej energii, wracała mu nawet dawna wesołość i lekceważenie cierpienia. Żartował sobie ze wszystkiego, drażnił Floryana, lecz w ten sposób i z niego dobywał resztę siły.
 Filip przyjął ich w małej izdebce, wyrwawszy się z pracowni na chwilę.
 — Przychodzimy cię zaprosić — rzekł Jordan, abyś i ty nam towarzyszył do Paryża. Słyszałem, że tam fotografowie robią miliony. Wszystkie zarobki obrachowane na miłość własną i na próżność ludzką, najlepiej procentują.
 — Wyjeżdżacie więc?
 — Jutro.
 — Nie wiesz, że mi kazano wyjechać — dodał Małdrzyk.