Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/179

 — Przyznam się też panu — rzekł, wstyd przemagając Małdrzyk — że i zapasy moje się wyczerpały, a niegodziwy szwagier zawód mi zrobił okrutny.
 Bojaźliwa ta wzmianka ostudziła Nababa i zafrasowała go. Stanął zadumany i cybuch na kanapę rzucił.
 — Proszę cię — rzekł — mnie tu mają za milionera — a ja też zaczynam być goły. Z temi pieniędzmi z kraju — to rzecz nieznośna. Oni naszych potrzeb nie rozumieją, a tu nawet za szklankę wody płacić musimy. Mnie także taki zawód zrobił rządca, że musiałem kazać sprzedać kawał lasu.
 Potarł głowę.
 — W kasie nie mam już i pięciuset talarów, a pieniądze lecą jak plewa.
 Chcesz pięćdziesiąt talarów to ci pożyczę?
 Floryan nie odpowiedział nic na to, a milczenie biorąc za przyzwolenie, stęknąwszy poszedł Nabab do biurka, otworzył je, szukał długo najmocniej podartych papierków i wręczył je Małdrzykowi, który natychmiast siadł pisać kwit.
 Nabab z początku brać go nie chciał, w końcu się nie sprzeciwiał.
 — Znajdę drogę do ministra — dodał — dowiedz się do mnie jutro.
 Małdrzyk wyszedł, trochę uspokojony tem, że na wszelki wypadek, miał niezależnych od