Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/226

 — Najgorszem byłoby to, gdyby z twojej dobroci korzystając, źli ludzie...
 — A! stary temat! Connu! dajże mi pokój.
 — Chodzisz do tej zalotnicy Perron... i...
 Floryan odwrócił się rozpłomieniony.
 — Chodzę, tak — bawi mnie jej towarzystwo, jest dla mnie grzeczną, lubię ją. Więc co? więc co?
 Jordan spuścił głowę i zamilkł, nie było już sposobu ciągnąć dalej z rozgniewanym rozmowy. Sam Małdrzyk wszakże nie chciał jej na tym wybuchu zakończyć.
 — Pytam się co w tem jest złego? Raczże mi powiedzieć?
 — Florku kochany, złem jest że to niedobre towarzystwo, i nie takie jakiego ty wart jesteś. Chciano cię wprowadzić do generałowej... która znała rodzinę twoją i w której salonie znalazłbyś świat tobie właściwy — odmówiłeś; a natomiast jesteś codziennym gościem u... kobiety...
 — Ani słowa przeciw niej! — przerwał gwałtownie Floryan — ani słowa. Nie ma żadnego tytułu, jest prostą oberżystką, jeśli chcesz, ale więcej ma rozumu, dowcipu, serca, niż wszystkie wasze generałowe i hrabinie.
 Jordan się roześmiał smutnie.
 — A! — zawołał — do tegośmy już doszli!
 — Tak, do tego! — potwierdził odwracając się Floryan. — Wiesz teraz wszystko. Dobranoc!