Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/256

chcenia o tem, że mu niezgorsze wurunki na prowincyi ofiarowano.
 Małdrzyk spojrzał bystro, widać było że obawa stracenia Klesza dotknęła go.
 — Cóż myślisz? — spytał.
 — Nie wiem sam — rzekł Klesz — nawykłem wisieć przy tobie i służyć ci.
 — Ano, to możeby się i dla mnie gdzieindziej znalazło zatrudnienie — przerwał żywo Małdrzyk. Przyznam ci się, że oddawna tego smarowania po papierze liści i kwiatów mam dosyć. Wolałbym już co innego.
 — Tak, ale co się ma w garści, tego dla niepewnego czegoś rzucać się nie godzi. Pozwól mi jechać i zbadać grunt, jeżeli tam znajdę coś...
 Małdrzyk uścisnął go.
 — Tak, zrób to, zrób. Turrenna ma być krajem mlekiem i miodem płynącym. Jedź, badaj i wołaj mnie do siebie.
 Klesz rozmaitemi jeszcze sposobami chciał zwlekać, bo mu wracały obawy, przeczucia — ale w ostatku, choć nie bez smutku, węzełki swe pościągał, i milcząco a łzawo pożegnawszy przyjaciela, wyjechał.
 W najgorszym razie kapitan Arnold zostawał na straży.
 Chociaż dwaj przyjaciele mieszkając razem, w istocie mało chwil z sobą spędzali — aby brak Jordana mocno się dał uczuć Małdrzykowi, za-