Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/258

mówił Florek, któremu na myśl przyszło, że istotnie dla siebie jednego mógłby znaleść stosowniejsze.
 — Więc, przenieś się pan do mnie — wtrąciła nie patrząc nań wdowa — mam na drugiem piętrze dwie izdebki śliczne. Jutro będziesz je mógł zobaczyć.
 Małdrzykowi serce uderzyło z radości, lecz natychmiast myśl przyszła coby na to Jordan powiedział. Spojrzał na nią i zamilkł skłopotany.
 — No, cóż? odrzucona moja ofiara.
 — A! bynajmniej — zawołał Floryan — ale... ale...
 — O! bez ogródki, mów szczerze.
 — Co ludzie powiedzą?
 Pani Perron parsknęła homerycznym śmiechem.
 — Mój Boże! — zawołała — co ludziom do tego, a potem? sądzisz pan że w istocie byłoby to dla nas niebezpiecznem?
 Wejrzenie jej badające, głębokie, utonęło w jego oczach, twarzyczka się zasępiła.
 Była nadto zręczną żeby się wydać miała z jakiemiś widokami matrymonialnemi — rachowała na to, że człowiek ten sam w ostatku pod jarzmo nachyli głowę.
 — Jesteśmy dobremi przyjaciołmi — dodała — ja mam dla niego wielką sympatyę (westchnęła},