Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na tułactwie.djvu/261

 — Mogę służyć ci zaliczką na rachunek? — poczęła Durand.
 Kapitan aż rękami strzepnął.
 — Cóż znowu?
 — No, to już nie odgadnę.
 Po krótkim namyśle Arnold zbliżył się jej do ucha.
 — Co sobie myśli ta kokietka Perron. Bałamuci nam naszego pana Floryana już oddawna; niedosyć na tem, teraz gdy pozostał sam, bo mój siostrzeniec do Tours pojechał — namówiła go aby się przeniósł do niej!
 Pani Durand słuchała ciekawie, ale udzielona wiadomość nie zrobiła na niej najmniejszego wrażenia. Kiwnęła głową.
 — Cóż w tem tak złego? — odparła. — Wierz mi, ona tak ma pozór płocha — ale kobieta stateczna i nie bez grosza. Jestem pewna, że teraz ją obrachowawszy, choć hotel wzięła z długami, już paręset tysięcy ma pewnie. To nie do pogardzenia. Nie sądzę żeby wydać się za niego chciała, bo znalazłaby człowieka z pieniędzmi — lecz gdyby do tego przyszło?...
 Arnold nie umiał już wytłómaczyć, dla czego ten związek wydawał mu się niemożliwy i niestosowny.
 Durandowa się uśmiechała.
 — Cóż cię to tak nastraszyło? — dodała.
 — Ludzie będą gadali!